Hieronder vind je de interviews die Boris van der Lek heeft gegeven in de media. Zowel op beeld als audio.

Toen hij net begon, keken ze hem raar aan in de biljartzalen. Want een excentrieke gozer als hij met zijn getoupeerde haar, glimmende overhemden en puntlaarzen, was niet doorsnee. Ging hij op pad langs biljarttoernooien, kwam Dick Jaspers, de legendarische wereldkampioen driebanden, met een trillende lip naar ’m toe om ‘m te hand te schudden. Want Jaspers herkende Van der Lek als de saxofonist van de Golden Earring, zijn favoriete band.

Overdag gaat hij ook vaak naar zijn mannengrot. Om te spelen. Of te biljarten. Of allebei. Wordt hij rustig van. Het is helemaal kut dat hij nu gescheiden is, en zo in zijn uppie in zijn flatje op een doorgaande weg in Voorschoten woont. Dan wil je wel weg. Twee maanden geleden woonde hij in Zoetermeer in een waanzinnig mooi huis met vrouw Iva en zijn vierjarige dochtertje. Zelf gebouwd, dat huis, met een aannemer. Hij wist zeker dat hij dat huis alleen dood zou verlaten. Niet dus. Nu gaat hij drie keer per week bij zichzelf op bezoek. Dat is even minder allemaal, zeker nu zijn ex een vriendje heeft.

Nou ja, ze gooien in elk geval geen asbakken naar elkaars kop. ’t Is een hobbelige weg, zijn leven, maar het is zijn weg. Hij heeft geen loopbaan, er zijn treinen waar hij opstapt. Wie had gedacht dat hij op zijn 48ste vader zou worden? Waanzinnig man. Dat is wat hoor, zo’n mooie kleine dame zien opgroeien. Kwam ze na een optreden naar ’m toe, zei ze: papa, ik wist niet dat je zo mooi kon spelen. Morgen samen naar de speeltuin.

Zo, is die ellende ergens goed voor geweest, had hij onderweg naar de mannengrot in de auto gezegd, luisterend naar Gospel Chops, een weergaloze door hem gespeelde ballad op zijn nieuwste cd. Want hoor maar, je hoort al die misère.

Zeg Boris van der Lek tegen vooraanstaande Nederlandse (jazz)muzikanten en je hoort zonder overdrijving: fantastische blazer, buitencategorie, enige in zijn soort. Alleen – en dan komt het – veel gedoe: niet komen opdagen, dope, drank, naar de gallemiezen… …

Een groot blazer met vele groten gespeeld, edoch, eeuwig lonkend naar de goot.

Lees meer…

---

Hij speelde met de groten der aarde, beleefde knotsgekke avonturen met geest­verwant Herman Brood en met boezemvriend Jules Deelder. De Haagse saxofonist Boris van der Lek (55) schreef een boek over zijn leven tot nu toe. ,,Dit moet je doen’’, zei Deelder.

Daar stond hij dan, een paar jaar geleden, in een Haags biljartcafé. Klaar voor een nieuwe hobby, die hem eindelijk af kon leiden van die intense tandpijn waar hij al twintig jaar door werd geplaagd. Een pijn die niet zomaar op te lossen viel, want tandartsen vreesde hij nog veel meer dan de pijn zelf. Op zoek naar een beetje afleiding was de saxofonist zelfverzekerd de kroeg binnengestapt. Een nieuwe hobby zou hem goed doen. Maar eenmaal binnen sloegen de twijfels tóch opeens toe. Waar was hij nou beland?

,,Ik ben zelf niet de makkelijkste,’’ vertelt Van der Lek (55), die ook die dag bijna constant pijnstillers slikt tegen de ‘pijn in zijn bek’, zoals hij het zelf noemt. ,,En om nou te zeggen dat er niks is gebeurd in mijn leven: nee. Ik hoefde ook niets te romantiseren bij het schrijven van dit boek. Maar dit sloeg alles!’’ Want als nieuweling werd Boris in die kroeg behoorlijk vreemd aangekeken. Hij zag het ze denken: wat had deze excentriekeling, die er al allerlei verslavingen op had zitten, die nooit een ‘normale’ baan had gehad en die zelfs een paar jaar lang simpelweg zonder woning zat, hier te zoeken?

Sneeuw

Dat Van der Lek het roer had omgegooid, nadat hij zichzelf na weer een stukgelopen relatie in een tuinhuisje van een vriend had teruggevonden, koud, bibberend, terwijl het buiten sneeuwde: dat konden zij natuurlijk ook niet weten. Zij zagen alleen een opvallende nieuweling. Van der Lek voelde de ogen dus priemen, maar hij zette door. Met succes. Na een week of drie stond er iemand voor zijn neus die vooruit, wél een potje tegen hem wilde spelen. En toen, zoals dat gaat in zijn leven, werd hij fanatiek. ,,Dan zet ik door ook, Zo ben ik dan ook wel weer.’’

Lees meer…

---

In gesprek met de regisseur

Tekst: Anne van Blijderveen.

Tijdens z’n stage stelde de baas van Bas Booij (1997) voor om een documentaire te maken van vijf minuten over saxofonist Boris van der Lek. Dit liep redelijk uit de hand; de film werd vijf keer zo lang. Het leverde de 2Doc Talent-documentaire Even op de tanden blazen op. ‘Achter Boris bleek een ongelooflijk verhaal te zitten.’

Hoe liep het zo uit de hand?
‘Bij mijn stagebedrijf maakten ze een documentaire over Jules Deelder en daar kwam Boris ook in voor. Mijn baas stelde voor om iets over Boris te maken nu hij niet kon spelen door corona. Alleen merkte ik al snel dat Boris het niet zo’n ramp vond om tijdelijk als schilder te werken nu hij door corona niet mocht spelen. En ik zocht juist naar emotie. Toen ik hoorde dat hij een boek heeft geschreven over de bacterie die in zijn gebit zat, vond ik dat direct veel interessanter.’

Hoe vond Boris het dat jij hem wilde volgen?
‘Hij was gelijk enthousiast. Hij had goede ervaringen met het bedrijf waarvoor ik stage liep, al heb ik nooit vermeld dat ik stagiair was. Boris is een heel open persoon en ik denk ook dat het scheelt dat hij alles al een keer heeft opgeschreven voor zijn boek Gebit zonder eind.’

Wil jij ook graag muziekdocumentaires maken of liep dat toevallig zo?
‘Ja, ik vind dat heel leuk. Ik luister veel muziek en ik koos ervoor om journalistiek te studeren omdat ik voor muziekbladen wilde schrijven. Tijdens de studie bleek alleen dat ik niet goed kon schrijven. Dus ik ben als autodidact documentaires gaan maken, dat ligt me veel meer.’

Heb je tijdens het draaien ergens van wakker gelegen?
‘De scènes waarin Boris voorleest uit zijn boek in de Maastunnel in Rotterdam waren uitdagend. Je mag daar namelijk niet zonder toestemming draaien, wat ik wel deed. De tunnel leidt naar Rotterdam-Zuid en ik begon om 11 uur ’s avonds met draaien. Ik was een beetje bang dat iemand mijn apparatuur zou stelen. Door die omstandigheden draaide ik die scènes in een half uur, inclusief op- en afbouwen. Dit was spannend omdat dit mijn oplossing was voor het feit dat de operaties aan Boris’ gebit al verleden tijd waren. Als het niet zou werken, zou ik een probleem krijgen in m’n edit.’ 

Had je iets anders willen doen?
‘Ik was er veel liever bij geweest toen Boris operaties onderging aan z’n gebit en weer moest herstellen. Het is veel boeiender om iets samen met een personage te beleven dan om er over te praten. Helaas leerde ik Boris pas na dit alles kennen.’

Wat vond Boris van de documentaire?
‘Ik was heel zenuwachtig toen ik de documentaire aan hem liet zien, het is toch een persoonlijk verhaal. We hebben de viewing in zijn tuin gehad en na afloop zei hij: ‘Geen woord van gelogen, precies hoe het was’.’

Zou je nog meer documentaires willen maken?
‘Ja, ik zou graag tv-programma’s en documentaires willen maken. Ik twijfelde lang over wat ik wilde met m’n leven. Een jaar geleden koos ik ervoor om me op documentaires maken te storten. Ik heb een baantje genomen om te sparen voor een camera en ik kijk sinds een paar maanden zo’n vijf tot tien documentaires per week. Dit is echt wat ik wil.’

Heb je nog nieuwe projecten op de plank liggen?
‘Ik ben op de bonnefooi weer begonnen met draaien voor een project waar ik nog een producent voor zoek. Ik volg nu een jongen van 23 die leeft als een soort nomade; hij heeft geen woning en slaapt steeds bij vrienden of woont bij iemand in, in ruil voor een dienst. Ik vind het heel leuk om iemand nu echt te kunnen volgen in z’n leven.’

Bas Booij (1997) studeert Journalistiek aan de Fontys Hogeschool in Tilburg. Hij woont sinds een tijdje weer in Rotterdam.

Lees meer…

---

PODCASTS